Vajrapani saved us all from great danger and blessed us
From the book “Land of Vajrapani” written by Khanba Lama, Doctor of Medicine, Natsagdorj.D
I would like to tell a story that happened to me a while ago, that I have been sharing with my close friends and students for the past few years but I felt a strong need to share it with everyone while I was writing my book “Land of Vajrapani”.
This event has been on my mind for 25 years and I remember it till this day. I was born and raised in Tsagaanchuluut soum, Zavkhan province and went to primary school in both Tsagaanchuluut and Bulnai soum in Tosontsengel, followed by middle school in Ulaanbaatar. During my teenage years, being fascinated by Buddhist sutras eventually led me to start self-learning Tibetan scripts through Mongolian traditional script in 1975, after joining Institute of Water Farm in 1974.
In 1975, I was blessed to meet my Dharma teacher Chadraabal in 1975 and since then I started to study more about traditional medicine and Buddhist astrology. Passing the entrance exam with distinction made it possible for me to enter Buddhist Religious University at my own will in 1980.
Following my teacher’s recommendation in 1981, I began to make herbal medicine, see patients and heal them despite the hard time during socialism. At that time, I had many opportunities to meet many other Dharma teachers and traditional medical doctors that taught me about secret mantras. Traditional medical doctor Sanjaijav from Zavkhan province was one of my close friends with whom I used to share knowledge of medicinal plants as well as methods of making them.
Being young and inexperienced, I missed a chance to find out more about a plant named “za ava” from Sanjaijav and many other teachers. Little did I know that such plant would be sought after in the coming years.
Because I needed more information on this herb, I had to find someone experienced with this plant. Eventually, I managed to contact a man who picked this plant for Sanjaijav, living in Zavkhan province. I then flew to Zavkhan province on 9th of July, 1988, in search of a plant “za ava” to make herbal medicine for many others suffering from an illness.
One of my relatives lived in Zavkhan province at the time, agreed to give me a lift and we headed to Dayanga mountain ranges, near Otgontenger Mountain, hoping to find a local man who knew the exact location of the plant we searched. We kept on driving to Dayang mountain ranges by UAZ 469 after stopping at the local man to have lunch and to pick up a kid who would help us picking plants.
When we were driving up and down the hills near the children’s summer camp, I suddenly heard a voice in my head saying “car crash” over and over again. As a Buddhist monk, I did pay homage to Buddha through prayer, but the voice still went on for the next 15-18 minutes in my head but others didn’t seem to notice anything.
The voice eventually went quiet after about 20 minutes and I realized that we had reached mountain foot. I asked the driver if the car was capable of driving up the slope, he replied yes. Soon after we reached the back of Dayan Mountain ranges and I noticed a few trees at the foot of the mountain. As we began to drive up the mountain slope, we suddenly started to fall backwards when the driver tried to change the gear from 2nd to 1st and sat in the backseat, did I try my best to calm down the driver.
I don’t remember exactly what happened for the next few minutes but at that very moment, something happened to me that I will remember for the rest of my life. For some reason, I instinctively called out “master” and then all of a sudden I had a vision of giant Vajrapani in the form with bright red fire in the background. I believe that we were all saved from a very unfortunate event by Vajrapani and I cherish everything that happened that day and I’m sure we were blessed by him. From that day, i wish to be reincarnated to be one of the deities with compassion, just like him.
When we got out of the car safely, we realized that the car had rolled down the hill at least 7-8 times but no one was seriously injured except for the minor bruises on driver’s arms. I remember the driver telling us that we should have checked out the road beforehand and also the road itself was quite rocky and almost impossible to drive on.
We drove back to the town by a different car that came along the way and the people went to pick up our car were quite surprised to see us all survived the crash, after seeing our wrecked car.
It was a time when anyone could get into trouble, if they spoke of anything religiously, so we all decided to keep quiet and also we managed to collect the herb “za ava”.
In the subsequent years, I found out that no car was able to get to Dayan Mountain ranges as the place was so sacred that many of the deities such as 10 Khangal believed to dwell on there.
To sum it all up, I believe that,
Firstly, we were going places for the benefit of all other beings
Secondly, when I heard the “voices” about the crash, I prayed to him
Thirdly, I could think of my own master at that very moment with sincere heart and did pay homeage to him for all the compassion and love that he shows for his students and all other beings.
To the healer of all beings of this world
To the great compassion that he shares
To the protector of all beings
I pay homeage to thee, Vajrapani.
АЮУЛААС АВАРЧ, АВШИГ АДИСТИДАА ХАЙРЛАСАН ОЧИРВААНЬ БУРХАН
Завхан аймаг, Хамба лам Д.Нацагдорж нутгийн иргэдийн хамт, лус аргадан ном уншиж буй нь
Манба Дацан хийдийн Хамба лам, Билгүүн номч, Гавъяат эмч Д.Нацагдоржийн “Очирваань бурханы номын чуулган” номоос…
Энд бичиж буй зүйл бол миний туулж өнгөрүүлсэн амьдралд тохиолдсон нэгэн бодит явдлыг олон жил өөрийн сэтгэл оюундаа тээж явсаар сүүлийн хэдэн жил ойр дотны зарим нөхөд, шавь нартаахэлж ярьж байсан боловч энэхүү Очирваань бурханы номын чуулганыг бичиж туурвиж байх үед энэ номонд бодит үнэнийг бичиж үлдээх хэрэгтэй хэмээсэн бодол саналдаа хөтлөгдөн бидэнд тохиолдсон бодит үнэний утга, үйл явдлыг илүүдүүлж дутуудуулахгүй бичлээ.
Энэхүү үйл явдал 25 жилийн турш миний оюун бодлоос арилахгүй тод томруун хадгалагдсаар ирсэн юм.
Миний бие Завхан аймгийн Цагаанчулуут суманд төрж, өссөн, Цагаанчулуут сум, Тосонцэнгэлийн Булнай сумын бага сургуульд суралцаж байгаад, Улаанбаатар хотод ирж дунд сургуульд сурч төгссөн. Багадаа 14-15 насны үед Бурханы судар номонд юу бичсэн байдаг бол хэмээх бодол хүсэл, сэтгэлийг минь байнга эзэмдэх болсон. 1974 онд Шарын голын Усны аж ахуйн техниккумд сурч байхдаа бие даан уйгаржин Монгол бичиг үзэж эхэлсэн бөгөөд 1975 онд уйгаржин Монгол бичгээр дамжуулан түвд бичиг үсэг бие даан сурч байлаа.
Гэтэл буяны ерөөл учралаар 1975 онд ачит Чадраабал номын багштайгаа уулзан учирч, тэр цагаас анагаах ухаан, зурхайн ухааныг сонирхон сурч, судалж эхэлсэн. Өөрийн хүсэл сэтгэлд хөтлөгдөн хэнээс ч үл хамааран 1980 онд Бурхан шашны их сургуульд орохоор шалгалт өгч тэнцээд суралцаж эхэлсэн. 1981 онд Чадраабал номын багш минь эм тан хийж, хүн үзэж эмчилж болох аман зарлиг хайрласан тул социализмын хүнд бэрх үед ил, далд байдлаар эм хийж, хүн оношилж, эмчилж эхэлсэн. Тэр үед эрдэм, мэдлэгтэй олон багш нарыг шүтэж, олон ч ном заалгаж, увдис авч байсан. Тэр үеэс гэрээрээ эм барьж, хүн оношилдог, эмчилдэг олон сайн оточ маарамбатай танил байсан. Зарим нь ч миний багш байсан. Завхан аймгийн харъяат алдарт маарамба Санжайжав гуайтай танилцаж, бие биедээ бага сага эмийн ургамал, түүхий эд солилцдог, ном ярилцдаг сайн танил, номын нөхөд байсан.
Тэр үед нас залуу, зарим зүйлийг сайн ухаараагүйн улмаас багш нар болон Санжайжав зэрэг оточ маарамбуудаас асууж, тодруулж чадаагүй “за ава” ургамлыг хожим нь олон амьтны тусын тулд олох шаардлага надад тохиолдсон.
Тийм учраас энэ ургамлыг түүж, хэрэглэж байсан хүнийг олоххэрэгцээ шаардлага тулгарч, хэл сураг ажиг тавьснаар Завхан аймагт Санжайжав гуайд тэр ургамлыг түүж өгдөг байсан нэг хүнийг олж мэдсэн. Улмаар тэр хүнтэй холбоо барьж, зун уулзахаар тохиролцсоны дагуу олон амьтны тусыг бодож, хайж эрж байсан ургамлаа олохоор урам зориг орж, сэтгэл шулуудан 1988 оны 7 сарын 9-нд Завхан аймагт онгоцоор хүрч очсон.
Завхан аймагт амьдардаг хамаатны нэг хүнээс унаагаараатуслахыг хүссэнд зөвшөөрч, хамаатны ах түүний жолоочийн хамт 7-р сарын 10-нд аймгийн төвөөс Отгонтэнгэр хайрханы арын их уулс Даянгийн нурууг зорьж, замдаа “за ава” ургамал мэддэг настай хүнтэй уулзаж, түүгээр газарчлуулан хайсан ургамлаа олохоор зуны налгар нар ээсэн нэгэн сайхан өдөр аян замдаа гарч билээ.
Замдаа тэр айлд очиж, цай ундаар дайлуулаад ургамал түүхэд туслуулах нэг хүүхэд авч бид УАЗ 69 машинаар Даянгийн нурууг зорьж хөдөлсөн. Замдаа пионерийн зуслангийн ойр нэгэн гүвээг давж, доош бууж байхад миний оюун санаанд хэн нэгэн, хүний хэлээр “машин осолдоно” хэмээх дууг дуурсган, миний бодлыг маш хүчтэйгээр эзэмдэж эхэлсэн.
Би лам хүний хувьд бурхан гончогсүмд авралд одуулж, ном уншиж, хүчтэй хатуу соёрхол талбиж байсан ч тэрхүү “машин осолдоно” гэсэн үг миний бодол санааг давж, 15- 18 минут орчим байнга чихэнд дуурсагдаж, сэтгэлийг тэр чигээр нь эзэмдсээр л байв. Хамт явж байгаа хүмүүсийг ажиглахад тэд өөр хоорондоо ойр зуурын энгийн зүйлс ярилцаж байлаа. Тэр бодол 20 минут орчмын дараа сарнин алга болсон. Тэр үед би хамт явж байсан хүмүүсээс “Энэ уул өөд машинаар гарч болдог юм уу” гэж асуухад “Гайгүй, хэдэрч яваад очиж болно” гэж хариулж байсан.
Төдөлгүй бид Даянгийн нурууны ар хормойд хүрч очсон. Тэр үед би уулын хормойд хэдэн мод байгааг ажиглаж харсан. Тэгээд бид Даянгийн нуруу өөд өгсөж эхэлсэн. Уулын дунд хавиас дээш гарах үед миний бодлоор жолооч хоёрдугаар араанаас нэгдүгээр араа руу шилжүүлэхгээд хүч алдах мөчид жолооч руль дээрээ “ээж” хэмээгээд босоод ирсэн. Тэр үед би ард сууж явсан бөгөөд “миний дүү тайван” гэж хэлэх үед машин ард нэг зүйлд тулах мэт болоод унасан. Түүнээс хойш хэсэг хугацаанд яг юу болсныг мэдээгүй бөгөөд хэн нэгэн “ёо ёо …” гэж дуугарахыг л сонссон.
Тэр агшинд надад “Машин онхолдлоо, осолд орлоо, доор харагдаж байсан модонд тулах болов уу” гэсэн бодол төрсөн бөгөөд би “Багшаа” хэмээн хэлсэн. Одоог хүртэл би энэ үгийг дотроо сэтгэлдээ хэлсэн үү, эсвэл чангаар хэлсэн үү гэдгээ тодорхой мэддэггүй юм. Яг тэр торгон агшинд ертөнцийн хойд зүгт Очирваань бурхан маш том хэмжээтэй, араараа улаан шар гал бадруулсан дүр байдалтайгаар маш тодоос тод надад харагдсан. Ийнхүү тэр он цаг, тэр агшинд Очирваань бурхан надад нигураа илт харуулан нүүр тулан (шалсиг) уулзсан. Бид бүгдийг Очирваань бурхан аюул ослоос аварч, адис жинлаваа хайрласан нь Очирваань бурханы адис жинлав, болгоолт нь миний сэтгэл зүрхнээс тэр үеэс одоог хүртэл арилдаггүй, цаашид ч тэр адис жинлаваар нь бурханы хутгийг олохыг хүсч, бодийн сэтгэл үүсгэж, ерөөл тавьж байдаг. Тэнд хамт байсан нөхөд, тэр газар орон бүхэлдээ Очирваань бурханы адистидыг хүртсэн нь дамжиггүй юм.
Тэгээд машин зогссон байсныг мэдэрсэн, эргэн тойрноо хартал өвгөн машинаас мөлхөж гарч байгааг харсан, тэгээд би араас нь гарч ирэхэд жолооч, хамаатны ах гарч ирсэн байсан. Гараад машинаа хартал машин жижиг хадан дээр дөрвөн дугуй дээшээ харж тогтоод, дэнжигнэн хөдлөж байхад нэг талаас нь дарж байгаад “хүүхэд хаа байна” гээд машинаас хүүхдийг гаргаж авангаа, чулуу авчирч машиндаа ивээд тогтоож авсан. Тэгээд бүгд хэсэг хугацаанд сууж, тайвширсан.
Тэр үед хамаатны ах надад “миний дүү, бид өдөр үзээд гардаг байж уу” хэмээн хэлж байсан. Хамаатны ахын нэг гарын хэсэг газрын арьс өнгөц зулгарсан, бусад хүмүүст ямар ч бэртэл, гэмтэл учраагүй байв. Би бодохдоо “ёо, ёо …” гэж дуугарсан хүн бол хамаатны ах маань байсан, гар нь зулгарах үед дугарсан байх” гэж боддог. Бид машиныг хаанаас эхэлж унасныг үзэхэд анх онхолдсон газраас 7-8 удаа өнхөрсөн болов уу гэмээр хол зайд машин унаж аюул осолд орсон байсан. Тэр газар нь уулын хажуу, хад чулуу ихтэй газар байсан. Бид тэнд машинаа орхиод замын машинд сууж, аймгийн төв рүү буцаж ирсэн бөгөөд тэр машиныг авахаар очсон хүмүүс“Тэр машиныг авахад үнэхээр хэцүү байсан. Тийм аюултай осолд орсон таван хүн тавуулаа амьд мэнд байсан нь сонин юм” хэмээн гайхан ярьдаг.
Тухайн нөхцөл байдалд бурхан шашны талаарх иймэрхүү зүйлийг яривал бидний хэн нь ч хэрэг төвөг, асуудалд орох тийм цаг үе байсан тул бид дор бүрдээ тэр талаар таг дуугуй өнгөрсөн. Хожим нь тэрхүү “за ава” ургамлыг таньж, олж авч амьтны тусыг зохиосон. 1988 онд Даянгийн нуруунд одоогийнх шиг машинаар явж очдог зам байгаагүй. Хожим нь сонсоход тэрхүү Даянгийн нурууг ар халхын 10 Хангал залардаг, адис жинлавтай хайрхан хэмээн нэрлэж ирсэн түүхтэй юм билээ.
Энэхүү бодит үйл явцыг миний бие дүгнэн бодохдоо:
Нэгдүгээрт, Бидний зорьсон хэрэг нь амьтны тусын төлөө байсан.
Хоёрдугаарт, Очирваань бурхан үүсэх гэж буй тэр аюул ослыг надад хүний хэлээр оюун санаанд зарлиглахад нь би тэр үед хэр чадлаараа залбирч явсан.
Гуравдугаарт, “Багшаа” хэмээсэн сэтгэлийг тэрхэн агшинд үүсгэж чадсан. Урьдын ерөөл буян, амьтны тусыг бүтээх гэсэн сэтгэл, үйлсийг минь мэдэж, аюул ослоос авран адистидээ хайрлажамьтан бүхний хажууд заларч байдагаа агшин төдийд ил харуулжээ хэмээн гүн хүндэтгэлтэйгээр биширч, шүтэж, залбирч явдаг.
Орчлон ертөнцийн амьтан бүхнийг энэрэн асрагч
Оломгүй таалалдаа болгоон тэтгэгч
Ойр хол ялгалгүй Очироор илт татагч
Очирт нууцын эзэн дор орой бээр мөргөн тахимуй
Сэтгэгдэл хаагдсан.